İnsan toplum içinde yaşamasına rağmen yalnızlığı gittikçe kanayan derin bir yaraya dönüştürüyor. İnsanın kendini bu denli önemsemesi yaranın kabuk bağlaması-nı güçleştiriyor. Bizim ismimizin “Acemi Kalemler” oluşu bir nebze de olsa bu kendini önemsemeye reddiye içeriyor. Zira toplumla bağımızı koruma ve insanın gittikçe yalnızla-şan acısına merhem olma arzumuzun varlığı inkâr edilemez. İsimlerin yanında sesi çıkmayan şiirin varlığı, “şairin şiirin önüne geçmesi” inkâr edilemez. Her alanda bu böyle; sanatçı, sanatın önüne geçmiştir. Derinliği olmayan sanat yüzeyde dolaşmaya devam ediyor. Sanatçı ürettiklerinin dile gelmesi yerine kendi gürültüsüne hayran caka satıyor. Kendi benliklerini pazara çıkarmış olmayı sanat yapmak sananlar aldanıyorlar.


Kendisiyle toplumuyla ve onun değerleriyle bağı olmayan sanatın anlamı nedir? Sanat kendi çığırtkanlığımızla ölmemeli.

Bu nedenlerle bizi anlayan soylu insanı da anlar. Anlayana bu dördüncü selam olsun.