ELBE KIYILARINDA



Işık, insanla tanır karanlığı…
Karanlık, insanla erer ışığa…


Et ve kemik;
Aşiyan birbirine…
Erdem, keşfedilmemiş renklerden…


Kıyı; üryan, bican…
Kırmızı fener; karanlık, bulantı, baş dönmesi ve uçurum,
Felaketler odası…


Panayır,
Güller,
Tüneller,
Köprü yine köprü…
Avuç içinde adalet,
Kilit kilit dilek…
Koku, zakkumsu…


Nehir; Rüzgârgülleri,
Taşlara işlenmiş yürekleri…
Kimin kanadına tutunsalar hüzne teşne,
Gerçeği kutsayan bakışlarında hep gün batar…
Sanat, dildir karanlıkta insanlığın…


Elbe; renksiz, çamursu,
Kıvrımlarında ışık dansı,
Kuzey düşleri,
Soğuk mimarisi,
Yakın yer ile gök…
Çalışmak, abı hayatları…


Perdeler açık,
Van Gogh tablosu,
Evler, lisan
Suskun sokaklarda yel,
Değirmenler tevekkel…
Taşlar, gözlerinden örülmüş kadınların…


Su perisince şekil verilmiş
Kanallar, binalar…


Kimini su temizler,
Kimi suyu temizler…




                        Burhan KALE

---

Yorumlar - Yorum Yaz

---